غمت بر نهانخانه دل نشیند

به نازی که لیلا به محمل نشیند

پی محملش آنچنان زار گریم

که از گریه ام ناقه در گل نشیند

مرنجان دلم را که این مرغ وحشی

ز بامی که برخواست مشکل نشیند...

نوشته شده در جمعه 91/9/24ساعت 5:56 عصر توسط علی ق| نظرات ()